کرامت
یکی از پیشخدمتان امام حسین(ع) خلافی مرتکب شد که مستحق عقوبت و تأدیب گشت.
به همین جهت، حضرت اباعبدا...الحسین(ع) دستـور داد نامبرده تأدیب و تنبیه شود. ولیکن پیش از آنکه غلام مجازات شود، خود را به مولایش امام حسین(ع) رساند و عرضه داشت: ای سرورم! خداوند متعال در قرآن کریم فرموده است: “وَالْکاظِمینَ الْغَیْظَ”.
پس حضرت با مشاهده حالت او و شنیدن این آیه مبارکه قرآن تبسمی نمود و فرمود: او را رها سازید، من خشم خود را فرو نشاندم.
آن گاه پیشخدمت گفت: “وَالْعافینَ عَنِ النّاسِ”.
امام حسین(ع) با شنیدن این قطعه از آیه شریفه، خطاب به غلام کرد و اظهار داشت: از تو گذشتم و تو را مورد عفو و بخشش خود قرار دادم.
در این هنگام، غلام کرامت و بخششی بیش از این تقاضا کرد و اظهار داشت: “وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ” یعنی خداوند متعال نیکوکاران و کرامتکنندگان را دوست دارد.
حضرت ابا عبدا...الحسین(ع) با دیدن حالت غلام و تلاوت آخرین قسمت آیه مبارکه، فرمود: همانا من تو را به جهت خوشنودی و رضایت خداوند متعال آزاد کردم.
و پس از آن دستور داد تا همچنین هدیهای مناسب، که رفع مشکل و نیاز غلام کند به وی عطاء گردد.
چهل داستان و چهل حدیث از امام حسین(ع)، عبدا... صالحى