بیانات در دیدار اساتید دانشگاه‌ها (1393/04/11)
فضاى رمضان، فضاى صفا و معنویت و صدق و اخلاص است. از این فضا سعى کنیم حداکثر استفاده را بکنیم؛ هم در آنچه ارتباط قلبى ما با خدا است، این رابطه معنوى را، رابطه شخصى را با خداى متعال در این ایام تقویت کنیم ـ که برترین و بزرگ‌ترین فایده و نفع براى هر انسانى، تقویت این رابطه است ـ . هم براى زندگى جاوید ما و حیات اخروى ما، که زندگى واقعى آنجا است؛ هم براى آن مفید است، هم براى همین زندگى نقدِ حاضر ما مفید و اثربخش. علاوه بر این، سعى کنیم از این فضاى معنویت و صفا که در ماه رمضان در سطح جامعه عمومیت دارد، براى ارتباطات صحیح و معنوى میان خودمان و دیگران استفاده کنیم و تصمیم‌هاى درست بگیریم، اقدام‌هاى درست بکنیم؛ خوشبینى را، اعتماد را، ایجاد محبت را، خیرخواهى نسبت به یکدیگر را در ارتباطات خودمان دخالت بدهیم، و این بهره را از ماه رمضان ببریم که در روابط اجتماعى و روابط انسانى یک تلطیفى به‌وجود بیاوریم؛ و فضاى زندگى را، فضاى کشور را، یک فضاى نورانى‌ترى بکنیم؛ این هم از عهده یکایک ما برمى‌آید؛
بعضى‌ها روى کلمه دشمن حسّاسیّت دارند؛ به ما اعتراض می‌کنند که چرا مدام می‌گویید دشمن، دشمن؛ درحالى‌که شما قرآن [را] ملاحظه کنید، مى‌بینید اوّل تا آخرِ قرآن چقدر تکرار شده عنوان «شیطان»، عنوان «ابلیس»؛ مکرر گفته شده، مکرر تکرار شده. از دشمن که نباید غفلت کرد. دشمن دانستنِ دشمن که عیب نیست؛ اینکه ما روى دشمن مدام تکیه می‌کنیم، معنایش این نیست که از عیوب خودمان و مشکلات درونى خودمان غافلیم؛ نه، اَعدى عَدُوِّکَ نَفسُکَ الَّتى بَینَ جَنبَیک؛ از همه دشمن‌ها بدتر، دشمن درونى ماست، دشمن خود ماست، نفسِ راحت‌طلب ماست، تنبلى ماست، تن‌آسایى ماست، عدم تدبیر ما در پیشبرد امورمان [است] ـ اینکه معلوم است ـ این‌ها به جاى خود محفوظ؛ اما غفلت از دشمن بیرونى، خطاى راهبردى عظیمى است که ما را دچار خسارت خواهد کرد.
