نماز چیزی شبیه نردبان است؛ نردبان هم باید خود محکم باشد یعنی از درون پوک و فرسوده و تهی نباشد و هم در جایی محکم قرار گیرد و گرنه کسی را بالا نمی‌برد. نماز هم پلکان ترقی است؛ نمازی می‌تواند ما را بالا ببرد که اولا محکم باشد؛ یعنی لفظ خالی نباشد، بلکه دارای معنا بوده و به معنای آن توجه والتفات داشته باشیم و بدانیم چه می‌خوانیم. دیگر آنکه نماز باید مثل نردبان در جایگاهی محکم قرار داده شود، که ساعات پیش از نماز شبیه همان جایگاه است. کسی‌که پیش از نماز نسبت به دستورات خداوند سستی و سهل انگاری می‌کند، مثل آن است که نردبان خود را در زمینی سست قرار داده باشد.
محمدرضا رنجبر
